Jak dziwna jest kraina lodu i ognia?
Alda Sigmundsdóttir - Mała księga Islandczyków

2/06/2021 0 Comments A+ a-


Hej wszystkim!
Jak macie się w ten piękny dzień? Co będziecie robić w weekend? Mam nadzieję, że coś ciekawego. Mnie udało się ukończyć książkę, którą chciałabym się z wami podzielić. Jesteście ciekawi o czym opowiada i jak mi się podobała?
Czytajcie więc dalej, a ja bez zbędnego wstępu przechodzę do sedna.


Alda Sigmundsdóttir 
"Mała księga Islandczyków"

Autorka, Alda Sigmundsdóttir, po ponad dwudziestu latach nieobecności wróciła do ojczystej Islandii jako cudzoziemka. Wiele spraw rozumiała jak rodowita Islandka, patrzyła na nie jednak z perspektywy kogoś z zewnątrz. Fascynujące ją tematy opisała w „Małej księdze Islandczyków”. Są to między innymi: zwyczaje kierowców, konwencje w nadawaniu imion, strach przed zobowiązaniami, znaczenie rodziny i wiele, wiele innych. 

Kategoria: literatura faktu
Rok wydania: 2011
Wydawnictwo: Enska textasmiðjan 
Rok wydania w Polsce: 2015
Wydawnictwo w Polsce:  Innymi słowy 


     Pierwszą rzeczą, jaka może zwrócić uwagę jest gabaryt tej książki, a dokładniej – jest mała, cienka i sprawia wrażenie, jakby nie było w niej za wiele treści. Niektórych może to nawet odrzucać, wygląda ona bowiem jak książeczka dla dzieci aniżeli literatura faktu, w jakiej zaczytywać mogliby się dorośli. A jednak, warto się przełamać, bo mimo tego pierwszego wrażenia, ten stustronicowy tomik kryje w sobie więcej niż mogłoby się wydawać.


     Książka napisana jest w formie krótkich esejów. Jest ich łącznie trzydzieści  każdy oznaczony numerem i tytułem zdradzającym, o czym będziemy zaraz czytać. Lekturę umilają nam również tematyczne ilustracje przedstawiające Islandczyków w humorystyczny sposób. Z resztą cała książka poprowadzona jest w taki sposób, więc jeśli nie lubicie treści, które pisane są lekkim, momentami wręcz potocznym językiem, "Mała księga Islandczyków" może wam się nie spodobać.

   
    Dla mnie jednak to jej atut. Lektura jest dzięki temu przyjemniejsza, niewymagająca, napisana w taki sposób, by po męczącym dniu usiąść w fotelu pod kocem i po nią sięgnąć. Na pewno mieliście już kiedyś takie wieczory.
......Jedynym minusem jest dla mnie czcionka, a raczej jej rozmiar, bo przez fakt, że sama książka jest dosyć mała, tę również zmniejszono. Dla kogoś, kto przy słabym świetle niedowidzi, było to dosyć kłopotliwe, choć nie na tyle, by nie można było kontynuować.


    O czym jednak jest ta książka? Kim jest Alda Sigmundsdóttir i dlaczego jej nazwisko tak dziwne wygląda? Jak to jest z tymi wulkanami? Czy Islandczycy faktycznie tak źle prowadzą? Zapewniam, że dowiecie się tego w książce, ale tu również zdradzę co nieco, by zachęcić was do jej przeczytania. Zacznijmy jednak po kolei.
    Alda Sigmundsdóttir jest Islandką, choć nie do końca, bo jak sama pisze, czuje się w tym kraju raczej obco. Spowodowane jest to faktem, że choć urodziła się na Islandii, dorastała już w Kanadzie i dopiero po dwudziestu latach postanowiła wrócić do ojczyzny. Nicelandia, jak to ma w zwyczaju mówić Alda, i obyczaje jej mieszkańców okazały się po powrocie czymś zupełnie nowym i nieznanym. Patrząc więc na Islandię z perspektywy obcokrajowca, pisarka zdradza nam co w Islandczykach jest dziwnego, ciekawego i odmiennego. Swoją drogą autorka książki jest również blogerką, którą można było znaleźć wcześniej tutaj, a aktualnie pod tym adresem. 

[...]we need to get something out of the way right now: this book is stuffed with sweeping generalizations and subjective opinions, armchair philosophies and random musings.

     Co mogę napisać o samej książce? Jak sama wspominałam jest dosyć cienka i mała, wystarczy więc jeden lub dwa wieczory, by ją ukończyć. Zawarto w niej jednak dużo ciekawostek, które zaskakują i z pewnością okażą się interesujące dla kogoś, kto nie bywa na co dzień w Islandii. Ja mieszkam tutaj już rok, więc wiele historii, które opisała Alda, nie były mi obce, mimo wszystko dowiedziałam się też nowych rzeczy, chociażby islandzkich słów, których wcześniej nie znałam. Czasami bowiem pisarka umieszcza takie w swoich esejach, jak i również powiedzenia, którymi posługują się mieszkańcy wyspy. Chociażby takie þetta reddast, które można przetłumaczyć na polski jako "wszystko będzie dobrze". Zdanie to ma tutaj realnie rację bytu. Dlaczego? Islandczycy faktycznie wychodzą z założenia, że nie warto przesadnie się przejmować, a raczej pozostać kæruleysi, czyli kimś beztroskim i osobą bez zmartwień. Z resztą to podejście było dla mnie sporym zaskoczeniem po przyjeździe na Islandię. A to dlatego, że zazwyczaj jestem osobą o zupełnie odmiennym charakterze. Kiedy więc pewnego razu przyszłam do swojego szefa z informacją, że nie mogę przyjść do pracy w bardzo ruchliwy dzień i wiedziałam, że będzie bardzo ciężko, machnął jedynie ręką i powiedział jedynie "nie przejmuj się, jakoś to będzie" bez ani krzty zdenerwowania, co wywołało moje spore zaskoczenie.

The first thing you should realize about the Icelanders as a nation is that they value their independence above all else.

  Takich ciekawostek jest tam więcej i jeżeli choć trochę interesujecie się krainą lodu i ognia, szczerze zachęcam was do przeczytania "Małej księgi Islandczyków". Oczywiście autorka nie zawarła wielu innych rzeczy, o jakich można też wspomnieć, gdy mówimy o Islandii, na przykład, że Eurowizja jest bardzo ważna dla Islandczyków do takiego stopnia, że potrafią wziąć wolne w pracy, żeby ją świętować. Albo o słowotwórstwie w islandzkim, które zaskakuje, a nauka języka jest dzięki temu choć trochę łatwiejsza. Co to oznacza? Islandczycy tworzyli nowe słowa oznaczające jakąś rzecz, widząc je dosłownie takimi jakimi wtedy dla nich były. Spójrzmy chociażby na taki wyraz jak tölva, które oznacza po prostu komputer. Słowo to składa się jednak z dwóch innych: tala oznaczające numer i  völva oznaczające... prorokini, wróżkę. Komputer był więc dla nich na pierwszy rzut oka sprzętem wróżką (bądź wróżkiem) przewidującym numery i posługującą się nimi. Proste, prawda?

     Aż chciałoby się przeczytać więcej. Po lekturze towarzyszył mi spory niedosyt. Miałam wrażenie, że niektóre rzeczy nie zostały dopowiedziane. Chętnie dowiedziałabym się czegoś jeszcze, doczytała rozwinięcia niektórych esejów. Ale rozumiem zamysł autorki - książka miała być streszczeniem, małym zbiorem, o czym z resztą mówi sam tytuł. Dlatego "Mała księga Islandczyków" idealna jest dla kogoś, kto w przyszłości do Islandii się wybiera. Można ją zabrać ze sobą do samolotu w drodze do keflawickiego lotniska. Możecie mi wierzyć, że jeśli się wciągniecie, zdążycie przeczytać ją bez problemu.
       Mam nadzieję, że was zachęciłam do lektury. A jeśli jeszcze tego nie zrobiłam, może zrobi to moja ocena tej książki, bo daje jej mocne siedem na dziesięć. Bawiłam się przy niej świetnie.




      To już tyle. Jak spodobała wam się recenzja? Udało mi się was do niej przekonać? Interesowaliście się już wcześniej Islandią, a może już w niej byliście? Z czym wam się ona kojarzy? Zachęcam do komentowania i wymiany spostrzeżeń, a tym samym żegnam się z wami i życzę spokojnego tygodnia. Zobaczymy się już wkrótce, to zaś oznacza, że pozostaje mi powiedzieć tylko jedno,

do następnego!






Ćwierćwiecze za mną. Mam na imię Patrycja i swego czasu prowadziłam bloga książkowego, by zachęcić innych do czytania. Obecnie mieszkająca na Islandii dziewczyna, która zapragnęła znów powrócić do swojej pasji. W wolnych chwilach uczy się też języka islandzkiego, ogląda słabe filmy, czyta komiksy i pstryka zdjęcia, gdzie popadnie.

Jeżeli spodobał Ci się mój wpis, proszę skomentuj.
Będzie mi niezmiernie miło! :)
Do komentowania nie musisz się logować. Ta opcja włączona jest również dla anonimowych użytkowników.